Το κίνημα της αυτάρκειας.

Γράφει ο Κλεισθένης.

Πως φτάσαμε απ' το “σκέπτομαι άρα υπάρχω” στο “καταναλώνω άρα ζω”; Πολύ δύσκολα απαντιέται αυτό το ερώτημα. Προφανώς δεν έγινε αυτή η αλλαγή απ' τη μια

μέρα στην άλλη.

Πως τιθασεύεται ένας άνθρωπος έτσι ώστε να μην αντιδρά στα όσα κακά του επιβάλλονται;

Με πολλούς τρόπους, είναι η απάντηση.

Θα προσπαθήσω να ασχοληθώ με έναν. Αυτός είναι ύπουλος, χωρίς βία.

Αυτός ο τρόπος είναι η εξάρτηση.

Πρέπει όλοι να πειστούν ότι είναι εξαρτώμενοι είτε αυτό είναι αληθές είτε όχι.

Εξαρτάσαι αν πεινάς απ' αυτόν που έχει και διαχειρίζεται την τροφή.

Εξαρτάσαι αν διψάς ομοίως απ' όποιον κατέχει το νερό.

Εξαρτάσαι για στέγαση απ' όποιον έχει σπίτια για ενοικίαση.

Αυτές οι εξαρτήσεις και άλλες παρόμοιες είναι οι αλυσίδες με τις οποίες προσπαθεί η παγκοσμιοποίηση να σε καθηλώσει. Είναι τα εκβιαστικά της όπλα ενάντια στην ανθρωπότητα. Είναι τα μέσα πειθαναγκασμού των ανθρώπων να γίνουν απλά καταναλωτικά όντα όσων προσφέρουν για κατανάλωση οι πολυεθνικές και τα ισχυρά κράτη.

Το να έχεις τέτοιες εξαρτήσεις είναι φυσικό γιατί η τροφή, το νερό και η στέγαση είναι βασικές ανάγκες επιβίωσης. Παλιότερα εξυπηρετούσες αυτές τις ανάγκες με την εργασία, σήμερα χάνεται το δικαίωμα στην εργασία, όσον αφορά την στέγαση, είσαι υπερχρεωμένος, θα χάσεις το σπίτι σου, φυσικά δεν υπάρχει η δυνατότητα να αγοράσεις άλλο, δεν κυκλοφορεί χρήμα, είναι φυλαγμένο σε λίγα χέρια.

Υπάρχουν όμως και εξαρτήσεις που σου επιβάλλονται σε πράγματα εντελώς άχρηστα και περιττά. Όσο πιο πολύ εξαρτημένος τόσο πιο διαχειρίσιμος.

Υπόθεση εργασίας.

Έστω ότι κάποιος παράγει το δικό του φαγητό, έχει δική του πηγή νερού, έχει δικό του σπίτι και δεν δέχεται εξαρτήσεις σε άχρηστα και περιττά πράγματα, τότε τι γίνεται; Απλά δεν είναι διαχειρίσιμος, δεν ποδηγετείται, δεν πειθαναγκάζεται.

Αυτός που είναι αυτάρκης στα βασικά και αναγκαία αγαθά για την επιβίωση είναι επικίνδυνος για την παγκοσμιοποίηση, είναι εχθρός της. Μαθαίνουμε για απαγόρευση συλλογής βρόχινου νερού σε δεξαμενές από ιδιώτες. Μαθαίνουμε για μονοπώλια στην παραγωγή και διάθεση καλλιεργητικών σπόρων, απαγόρευση μικροκαλλιεργιών από ιδιώτες.

Παρακολουθούμε μία γενικευμένη επίθεση κατά της μικροϊδιοκτησίας , κατασχέσεις σπιτιών στις ΗΠΑ, στην Ισπανία, Πορτογαλία και σε λίγο στην Ελλάδα. Δεν μπορεί κάθε οικογένεια νάχει δικό της σπίτι, πρέπει η στέγη να ανήκει σε λίγα χέρια.

Δειλά- δειλά οργανώνεται ένα παγκόσμιο ειρηνικό κίνημα, το κίνημα της αυτάρκειας. Πιθανό να είναι ταυτόχρονα και κίνημα ολιγάρκειας. Οι ιδέες ζυμώνονται, το μέλλον θα δείξει. Στην Ελλάδα είναι ακόμη, ως συνήθως, άγνωστα.

Επειδή ένα τέτοιο κίνημα χτυπάει στην καρδιά την παγκοσμιοποίηση θα χτυπηθεί αλύπητα απ' τους παγκοσμιοποιητές και τα “τσιράκια” τους. Προβλέπω πως θα πάρει γρήγορα τέτοιες διαστάσεις που θα καταστεί ανίκητο, θα επιφέρει συντριπτική ήττα της παγκοσμιοποίησης. Η ειρηνική μετάλλαξη του πολίτη-καταναλωτή σε άνθρωπο-αυτάρκη θα σημάνει και το τέλος των εξαρτήσεων και την πτώση της παγκοσμιοποίησης.

Ο καιρός γαρ εγγύς.