μεγάλωνες, ομόρφαινες, αγάλιαζε η ψυχή μου.
Στο κουτάλι την ζεσταίνω, στην ενέσα την περνώ,
με τρεμάμενο το χέρι, μες τη φλέβα την χτυπώ.
Το νου τρυπούν οι ενοχές, που λάθεψα, που φταίω,
στης αγκαλιάς τη φυλακή, σε είχα και τώρα κλαίω.
Σέρνομαι παραπατάω, το μυαλό μου είναι θολό,
αχ, μανούλα μου πονάω, να ξεφύγω δεν μπορώ.
Να φτερουγήσεις ήθελες , στου αετού τα ύψη,
δεν σούμαθα πως να πετάς, με γονατίζει η θλίψη.
Τώρα μάνα να με κλάψεις και στα μαύρα να ντυθείς,
τώρα κόλαση περνάω, τώρα να με λυπηθείς.
Έφυγες, πέταξες ψηλά, σ' έπνιγε η αγκαλιά μου,
τώρα στην πρέζα σέρνεσαι, μόνος και μακριά μου.
Αν πεθάνω μη δακρύσεις, μη μου στεναχωρηθείς,
καθαρό κι ευτυχισμένο, θέλω να με θυμηθείς.
Ότι κι αν είχα τόδωσα, δεν έχω τίποτ' άλλο,
και την ζωή μου θάδιν', απ' τη πρέζα να σε βγάλω.
Να πολεμήσουμε ρεεεε, χάνονται τα παιδιά μας, τ' αδέλφια μας, οι φίλοι μας ρεεεεε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ τα σχόλια να είναι σχετικά με την ανάρτηση, υβριστικά ή προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.