Είμαι ρεμάλι κλασσικό, πάντα ταπί και ρέστος,
καθημερ'νά στη ζητιανιά, γλυκομιλιάς μαέστρος.
Ζητιάνος δεν κατάντησα, είναι επιλογή μου
γιατί 'ναι όλα στη ζωή, κόντρα στη λογική μου.
Στην κοινωνία άχρηστος και παραπεταμένος,
ολημερίς κι ολονυχτίς, είμ' απασχολημένος.
Εμένα σπρώχνει ο βιαστικός, χρόνο για να κερδίσει.
Εμένα βρίζει ο νευρικός, μέχρι να ηρεμήσει.
Εμένα δείχνει ο γονιός, τον γιο να νουθετήσει,
Σ' εμένα δίνει η γριά, παράδεισο να κλείσει.
Σ' εμέ η διαμαντοστόλιστη, την κουβαρντού θα κάνει,
Σ' εμένα ο μπάτσος τακτικά, το άχτι του θα βγάλει.
Οι κήρυκες στον άμβωνα, για 'μένα θα μιλήσουν,
ας μου 'κοβαν όλοι ένα μισθό, να μ' αποκαταστήσουν.
Ο ταχυδρόμος να 'ρχεται, δεν πάω στα ταμεία,
να μου τα φέρνει το πρωί, χαζού-τρελού γωνία.
(Βιωματικά στιχάκια).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ τα σχόλια να είναι σχετικά με την ανάρτηση, υβριστικά ή προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.