Κάνε μια στάση βρε ζωή, άνοιξε τα κιτάπια,
τι μου χρωστάς; τι σου χρωστώ; τι μούδωσες; τι πήρες;
Μου 'δωσες βαρυχειμωνιές, βάσανα και φαρμάκια.
Δέκα καντάρια όνειρα, τα 'ρπαξες δυό παράδες.
Άδικο χρέος βρε ζωή, με τόκο κι άλλο τόκο,
σου πλήρωσα, σε 'ξώφλησα, με πόνο και με κόπο.
Όλα τα πήρες, τα 'κλεψες, μ' απανθρωπιά στο ζύγι,
άσε με τώρα ήσυχο, για όσο μου 'χει μείνει.
Κάνε μια στάση βρε ζωή, τα μάτια πριν 'σφαλίσω,
όσους μου καλοφέρθηκαν, να τους ευχαριστήσω.
Σ' αυτούς που μ' αδικήσανε, συγχώρεση δεν δίνω,
γιατί 'μουνα φτωχόπαιδο, διπλά ορφανεμμένο.
Γέρο τρελέ, τρελόγερε, τι σιγομουρμουρίζεις;
θαρείς πως είναι μπορετό, απ' την αρχή να ζήσεις;
αναπολείς τη νειότη σου; την αδικοχαμένη;
άδικος κόπος γέροντα, αυτή 'ναι περασμένη.
Για στάσου λίγο βρε ζωή, τα νειάτα; στερημένα,
δίκιο τα γεροντάματα, να 'ναι 'ξαθλιωμένα;
Σα νιος είχα τη δύναμη, ανέβαινα ανηφόρια,
κουράγια τώρα που να βρώ; σκληρή 'ναι η ανημπόρια.
(στιχάκια γεροντίστικα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ τα σχόλια να είναι σχετικά με την ανάρτηση, υβριστικά ή προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.