Μια δίκη, μα! τι δίκη.

Πρωί στο αυτόφωρο. (λίγο παραποιημένη εξιστόρηση)

Πρόεδρος: Αστυφύλαξ τι έχουμε εδώ; γιατί ο κατηγορούμενος μπήκε στην αίθουσα με το ακορντεόν;

Αστυφύλαξ: Συνελήφθη να επαιτεί, κ. Πρόεδρε, το ακορντεόν δεν το αποχωρίζεται, για να το βγάλω πρέπει να κόψω τα λουριά.

Πρόεδρος: καλά, καλά, κατηγορούμενε για πλησίασε, πως λέγεσαι;

Ανώνυμος: να στα πω όλα να μην κουράζεσαι να με ρωτάς.

Είμαι ανώνυμος, αγράμματος, αστράτευτος, άστεγος, άνεργος, άγαμος, άτεκνος και αδίκαστος.

Ο πρόεδρος τα χάνει.

Πρόεδρος: σιγά-σιγά, να τα πάρουμε ένα-ένα. Γιατί ανώνυμος;

Ανώνυμος: οι γονείς μου με παράτησαν μικρό στο ίδρυμα, μου φόρτωσαν όνομα και επώνυμο, δύο άχρηστα πράγματα και μου στέρησαν τα χρήσιμα, αγάπη, στοργή και φροντίδα. Πέταξα τα άχρηστα και επέλεξα το ανώνυμος, όσο για αγάπη, στοργή και φροντίδα; τα 'χω ξεγράψει .

Κόκκαλο ο πρόεδρος.

Πρόεδρος: γιατί αγράμματος; στο ίδρυμα δεν πήγες σχολείο;

Ανώνυμος: Είχαμε μια δασκάλα με κότσο τα μαλλιά και μουστάκι, θεούσα, μου 'λεγε να διαβάσω και της έλεγα “ουστ σκύλα”, με ξυλοφόρτωνε μέχρι που την κοπάνησα απ' το ίδρυμα και ζω μόνος εδώ κι εκεί. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πως χωρούσε τόση κακία σε μια "θεοσεβούμενη".

Ο πρόεδρος βλέπει το σκηνικό σαν διάλειμμα και συνεχίζει.

Πρόεδρος: γιατί αστράτευτος;

Ανώνυμος: μου 'δωσαν τρελλόχαρτο, από άρνηση σε άρνηση ήμουνα, ξέρεις τώρα εσύ.

Πρόεδρος: καλά είσαι άστεγος, που μένεις; που κοιμάσαι;

Ανώνυμος: όπου βρω, παγκάκι το καλοκαίρι, στοά τον χειμώνα.

Πρόεδρος: άνεργος; καλά πως ζεις; τι τρως;

Ανώνυμος: 'κονομάω χαρτζιλίκι παίζοντας ακορντεόν.

Στην αίθουσα επικρατεί νεκρική σιγή. Τα ανθρωπάκια παρακολουθούν και σιγά-σιγά, έστω και προσωρινά, μετουσιώνονται σε ανθρώπους.

Πρόεδρος: άγαμος, δεν θέλησες ποτέ να κάνεις οικογένεια; να νοικοκυρευτείς;

Ανώνυμος: να 'χω μόνιμα βάσανα; όχι.

Η διαδικασία αποκτά ενδιαφέρον και κινεί την περιέργεια του προέδρου.

Πρόεδρος: αφού είσαι άγαμος και άτεκνος τι θ' απογίνεις όταν γεράσεις;

Ανώνυμος: όσο αντέχω θα ζω, μετά θα πεθάνω όπως όλοι.

Πρόεδρος: καλά είναι ζωή αυτή που ζεις;

Ανώνυμος: Αυτό που ζω εγώ είναι ζωή, δεν είμαι σίγουρος αν αυτό που ζεις εσύ είναι ζωή.

Πρόεδρος: δηλαδή;

Ανώνυμος: να, η ζωή μου είναι σκληρή, ζεσταίνομαι όταν κάνει ζέστη, κρυώνω όταν κάνει κρύο, βρέχομαι όταν βρέχει, πίνω όταν διψάσω, τρώω όταν πεινάσω. Ο κόσμος μου είναι μεν σκληρός αλλά είναι γνήσιος και αληθινός.

Ο πρόεδρος ξεχνάει ότι βρίσκεται στην έδρα και συνεχίζει την πρωτόγνωρη διαδικασία.

Πρόεδρος: δηλαδή;

Ανώνυμος: να οι άνθρωποι που συνυπάρχουμε δεν υποκρινόμαστε, δεν λέμε μεταξύ μας ψέμματα. Η πουτάνα ποτέ της δεν θα κάνει την παρθένα, ο πρεζάκιας ποτές του δεν θα παριστάνει την οσία Μαρία, ο μπουκαδόρος δεν θα παρουσιαστεί σαν άσπρη περιστέρα, ο παπατζής δεν θα πει πως είναι άγιος. Κατάλαβες;

Πρόεδρος: μα όλοι όσους ανέφερες δεν είναι και οι καλύτεροι, είναι αποβράσματα.

Ανώνυμος: για 'σένα και τους όμοιούς σου. Για 'μένα είναι οι κολλητοί μου, οι φίλοι μου, οι άνθρωποί μου.

Πρόεδρος: αυτοί σου φέρονται καλά;

Ανώνυμος: καλύτερα από τους άλλους, τους σωστούς του δικού σας κόσμου.

Πρόεδρος: δηλαδή;

Ανώνυμος: να, αν μου κλέψει κάποιος απ' τους δικούς μου κάτι, το κάνει απ' ανάγκη ενώ οι άλλοι κλέβουν χωρίς να τους λείπει τίποτε.

Πρόεδρος: είπες αδίκαστος, πως γίνεται όταν κάνεις παρέα με αποβράσματα;

Ανώνυμος: δεν ενόχλησα ποτέ κανένα, με ενοχλούν δεν ενοχλώ.

Η ώρα πέρασε και ο πρόεδρος επιμένει να ρωτάει.

Πρόεδρος: όσα μας είπες ότι είσαι αρχίζουν απ' το στερητικό α, είσαι και κάτι άλλο από α;

Ανώνυμος: ναι! Είμαι αυτοδίδακτος ακορντεονίστας.

Πρόεδρος: υπάρχει κάτι άλλο από α που δεν είσαι;

Ανώνυμος: αμέ! Δεν είμαι αχάριστος, απατεώνας, άδικος.

Ο πρόεδρος επιμένει να ρωτάει αν και η ώρα έχει περάσει, περιμένουν κι άλλες υποθέσεις. Οι δικηγόροι κοιτάζουν κάθε λίγο το ρολόι τους.

Πρόεδρος: είσαι κάτι άλλο που δεν αρχίζει από α;

Ανώνυμος: βέβαια, λεύτερος.

Πρόεδρος: λεύτερος; αστυφύλαξ, τι ακριβώς έκανε ο κατηγορούμενος;

Αστυφύλαξ: έπαιζε ακορντεόν και οι περαστικοί έριχναν στο πιατάκι κέρματα κ. πρόεδρε.

Πρόεδρος: παρίστανε τον τυφλό; τον κουτσό; εξαπατούσε;

Αστυφύλαξ: όχι κ. Πρόεδρε.

Πρόεδρος: ζητούσε χρήματα από τους περαστικούς; τους απειλούσε;

Αστυφύλαξ: όχι, κ. Πρόεδρε.

Πρόεδρος: καλά, πήγαινε. Κατηγορούμενε, είσαι όπως είπες λεύτερος, ε! κι από 'μένα είσαι ελεύθερος.